Szymon Hołownia, niegdyś telewizyjny gwiazdor, dziś marszałek Sejmu i kandydat na prezydenta, wkroczył do studia Kanału Zero niczym artysta na scenę. W niemal trzygodzinnej rozmowie z Krzysztofem Stanowskim zaprezentował pełen wachlarz swoich umiejętności: od błyskotliwego humoru po patetyczne wizje „gojenia ran” Polski. Ale czy ten medialny weteran, który zna każdy trik w komunikacyjnej księdze, jest gotów przekonać Polaków, że to on powinien zasiąść w Pałacu Prezydenckim? Przyglądam się Hołowni przez pryzmat specjalisty od wizerunku i PR-u, analizując jego przygotowanie medialne, retoryczne chwyty i budowanie politycznego image’u. To nie będzie laurka ani pamflet – to obiektywne spojrzenie na człowieka, który chce być jednocześnie „swój” i mężem stanu.
Szymon Hołownia
(ur. 3 września 1976 w Białymstoku) – polski dziennikarz, pisarz, prezenter telewizyjny, polityk i działacz społeczny, marszałek Sejmu X kadencji. Absolwent Społecznego Liceum Ogólnokształcącego w Białymstoku, studiował psychologię na SWPS w Warszawie, ale nie ukończył studiów. Karierę zaczynał jako dziennikarz, współpracując z „Gazetą Wyborczą”, „Newsweekiem Polska”, „Rzeczpospolitą” i „Tygodnikiem Powszechnym”. W latach 2007–2012 był dyrektorem programowym Religia.tv, a w 2008–2019 współprowadził program „Mam Talent!” w TVN z Marcinem Prokopem. Dwukrotny laureat nagrody Grand Press. Założyciel fundacji „Kasisi” i „Dobra Fabryka”, wspierających potrzebujących w Afryce i Azji. W 2020 roku kandydował na prezydenta RP, zdobywając 13,9% głosów (3. miejsce). Założyciel ruchu i partii Polska 2050, od 2022 jej przewodniczący. W 2023 wybrany posłem z listy Trzeciej Drogi, a następnie marszałkiem Sejmu. Kandydat na prezydenta w wyborach 2025. Żonaty z Urszulą Brzezińską-Hołownią, pilotką MiG-29, mają dwie córki. Autor ponad 20 książek, m.in. „Kościół dla średnio zaawansowanych” i „Boskie zwierzęta”.
Weteran w świetle reflektorów, ale z rysami na szkle
Szymon Hołownia to nie byle kto. Były prowadzący „Mam Talent”, autor książek, założyciel fundacji – jego medialne CV jest grubsze niż konstytucja, nad którą, jak sam przyznaje, uronił łzę. W rozmowie ze Stanowskim widać, że lata spędzone przed kamerą nauczyły go, jak zaczarować publiczność. Od pierwszych sekund wywiadu zachowuje się dobrze wyreżyserowanym spektaklu: Hołownia mówi z luzem, jakby siedział przy piwie, a nie odpowiadał na pytania o kapustę zasmażaną, reparacje czy wyposażenie armii. Jego odpowiedzi są płynne, często okraszone anegdotami – jak ta o psie, który ugryzł go na demonstracji pod Pałacem Prezydenckim, czy o córce pytającej, czym jest debata. To świadome budowanie bliskości z widzem, które wymaga nie tylko charyzmy, ale i precyzyjnego wyczucia emocji publiczności.
Hołownia przygotował się do rozmowy z iście chirurgiczną precyzją, zwłaszcza jeśli chodzi o antycypowanie trudnych pytań. Gdy Stanowski rzuca absurdalny zarzut o zakaz bigosu w sejmowej restauracji, marszałek nie wpada w panikę. Zamiast sztywnej defensywy, wybiera ironię: obiecuje „przytulić serce Jakubiaka” i żartuje, że nie jest „antykapuścianym marszałkiem”. To rozładowuje napięcie i pokazuje, że Hołownia nie boi się grać na emocjach. Znakomicie radzi sobie też z pytaniami od widzów – np. o CPK, gdzie szczegółowo omawia linie kolejowe i strefę ekonomiczną, czy o wyposażenie armii, gdzie obiecuje rozmowę z ministrem Kosiniakiem-Kamyszem. To dowód, że odrobił pracę domową i zna detale, które budują wizerunek kompetentnego polityka.
Jednak nawet mistrzowie mają swoje rysy. Hołownia, choć medialnie doświadczony, nie jest nieomylny. Momentami za bardzo chce być „swój”, co prowadzi do drobnych potknięć. Jego żart o „podstępie wobec Niemców” w kontekście reparacji jest zabawny, ale w ustach kandydata na prezydenta brzmi zbyt lekko, wręcz niepoważnie. Widać też, że w ferworze rozmowy zdarza mu się tracić kontrolę nad narracją. Pięciominutowa dyskusja o kapuście zasmażanej, którą sam później przyznaje za błąd, to przykład, jak łatwo Hołownia daje się wciągnąć w poboczne wątki. Dla kogoś z jego doświadczeniem takie momenty są zaskakujące – oczekiwalibyśmy, że będzie precyzyjniej kierował rozmową, niczym dyrygent orkiestrą.
Co więcej, Hołownia czasem zbyt mocno polega na swojej charyzmie, co może być mieczem obosiecznym. Gdy odpowiada na pytanie o wiarygodność w kontekście koalicji z Tuskiem, zamiast zmierzyć się z zarzutem, przechodzi do opowieści o sondażach zaufania i organicznych zasięgach w internecie. To sprytne, ale zbyt oczywiste – widzowie mogą wyczuć, że unika sedna. Były dziennikarz, który zna siłę słów, powinien być w tym bardziej subtelny. Jego przygotowanie medialne jest bliskie perfekcji, ale te drobne rysy pokazują, że nawet weteran musi uważać, by nie przeszarżować.
Żongler słów, który czasem upuszcza piłkę
Hołownia to retoryczny akrobata, który żongluje narzędziami z wprawą cyrkowca. Jego arsenał jest imponujący: od anegdot i metafor po ironię, patos, a nawet nutę populizmu. W rozmowie ze Stanowskim pokazuje, jak dobrze rozumie polityczną scenę i jak skutecznie potrafi grać na emocjach publiczności. Przyjrzyjmy się jego kluczowym chwytom.
Anegdoty i storytelling: Hołownia wie, że opowieść jest lepsza niż suche fakty. Gdy opowiada o psie, który ugryzł go na demonstracji, nie tylko rozbawia, ale też pokazuje ludzką twarz – polityka, który przyznaje się do błędu („to była moja głupota”). Historia o córce pytającej, czym jest debata, z kolei buduje wizerunek ojca i zwykłego człowieka. To mistrzowskie zagranie, które w polityce jest na wagę złota, bo pozwala widzom zobaczyć w kandydacie kogoś bliskiego, a nie oderwaną od rzeczywistości elitę. Hołownia stosuje storytelling z taką naturalnością, że nawet najbardziej banalna anegdota brzmi jak fragment bestsellerowej powieści.
Ironia i humor: Marszałek jest w ironii jak ryba w wodzie. Gdy Stanowski pyta o bigos, Hołownia nie zaprzecza sztywno, lecz żartuje, że „nie jest antykapuścianym marszałkiem” i obiecuje „rozmowę z szefem gastronomii”. To rozbraja przeciwnika i sprawia, że widzowie widzą w nim kogoś, kto nie traktuje siebie zbyt poważnie – cecha rzadka wśród polityków. Jego żart o „Lasku Marszałkowskiej” jako pani Wiesi z kancelarii Sejmu to kolejny przykład, jak potrafi przełamać sztywną atmosferę. Humor Hołowni jest jego tajną bronią, która buduje sympatię nawet wśród sceptyków.
Patos i wizja: W kluczowych momentach, jak w końcowym orędziu, Hołownia przechodzi w ton mesjanistyczny. Mówi o „gojeniu ran”, „perspektywie dzieci” i „Polsce, którą kocham”. To klasyczny chwyt retoryczny, który ma wzbudzić emocje i pokazać, że kandydat ma misję. Gdy mówi: „Chcę, żeby moje córki mogły mi spojrzeć w oczy”, gra na najgłębszych strunach – rodzinie, patriotyzmie, odpowiedzialności. Jednak czasem przesadza. Fraza „stróż zakrętu” brzmi jak z telenoweli, a nadmiar patosu może odstraszyć bardziej cynicznych odbiorców, którzy wolą konkrety od wzniosłych metafor.
Unikanie pułapek: Hołownia jest mistrzem w omijaniu trudnych pytań. Gdy Stanowski pyta o wiarygodność w kontekście współpracy z Tuskiem, marszałek płynnie przechodzi do sondaży zaufania i organicznych zasięgów, unikając frontalnej konfrontacji. Gdy pojawia się pytanie o ziemię rolną, zamiast wdawać się w szczegóły, podkreśla, że „to już tysiąc razy było tłumaczone” i zgrabnie zmienia temat. To sprytne, ale momentami zbyt oczywiste – widzowie mogą wyczuć, że nie dostali pełnej odpowiedzi. Były dziennikarz powinien być w tym bardziej subtelny, bo takie uniki mogą podkopać jego wiarygodność.
Nutka populizmu: Niestety, Hołownia nie ustrzegł się populistycznych uproszczeń. Jego propozycja funduszu obrony narodowej finansowanego przez Niemcy brzmi chwytliwie, ale jest oderwana od realiów dyplomacji. Niemcy, które „odkupią winy” wpłatą w miliardach euro? To bardziej hasło wyborcze niż realny plan. Podobnie obietnice typu „zbudujemy mieszkania z zysków banków” są atrakcyjne, ale brakuje im konkretów. Hołownia, jako były dziennikarz, wie, że słowa mają moc, ale takie uproszczenia są poniżej jego możliwości. Oczekiwalibyśmy od niego bardziej wyrafinowanych propozycji, które nie brzmią jak slogany z wiecu.
Hołownia jest retorycznym wirtuozem, ale czasem upuszcza piłkę. Jego anegdoty i humor są bezbłędne, ale nadmiar patosu i populistyczne wstawki mogą sprawić, że niektórzy widzowie zaczną się zastanawiać, czy mówi serio, czy tylko gra na emocjach. Dla kandydata z jego doświadczeniem to ryzyko, którego mógłby uniknąć.
Wizerunek: Od chłopaka z sąsiedztwa do męża stanu – trudna metamorfoza
Wizerunek Szymona Hołowni to fascynująca układanka, w której każdy element ma znaczenie. Z jednej strony to wciąż „ten z Mam Talent” – charyzmatyczny, dowcipny, z chłopięcym uśmiechem i luzem, który sprawia, że chce się z nim pójść na piwo. Z drugiej – marszałek Sejmu, który chce być postrzegany jako poważny kandydat na prezydenta, „stróż zakrętu” i architekt sojuszy międzynarodowych. W rozmowie ze Stanowskim widzimy, jak próbuje balansować między tymi rolami, co nie zawsze mu się udaje. Przyjrzyjmy się jego wizerunkowi z bliska.
Hołownia ma dar zjednywania ludzi, który w polityce jest bezcenny. Jego otwartość, np. gdy przyznaje się do płaczu nad konstytucją czy opowiada o żonie służącej w wojsku, buduje autentyczność. To kluczowe w czasach, gdy politycy są postrzegani jako oderwani od rzeczywistości. Gdy mówi o fundacjach, które założył, i pomocy dziesiątkom tysięcy ludzi, pokazuje, że ma coś, czego wielu kandydatom brakuje – realne dokonania poza polityką. To buduje obraz człowieka z misją, który nie wszedł do polityki dla stołków, lecz by coś zmienić.
Jego wizerunek „chłopaka z sąsiedztwa” jest wzmacniany przez humor i dystans. Gdy żartuje o „Lasku Marszałkowskiej” czy proponuje Stanowskiemu posadę „asystenta zapiewajły”, pokazuje luz, którego brakuje wielu politykom. To sprawia, że nawet krytycy mogą go polubić jako człowieka, co w polityce jest rzadkością. Hołownia świetnie wykorzystuje swoje doświadczenie medialne, by być „swój” – jego anegdoty o psie czy córce są jak magnes, który przyciąga sympatię.
Kompetencje to kolejny atut. Hołownia nie jest tylko showmanem – w rozmowie pokazuje szczegółową wiedzę o CPK, reformie sądów, relacjach międzynarodowych czy wyposażeniu armii. Gdy mówi o sojuszu białostockim czy książce kucharskiej z przepisami od szefów parlamentów, buduje wizerunek polityka, który nie tylko komentuje, ale działa. To szczególnie ważne dla wyborców, którzy oczekują od prezydenta konkretów, a nie tylko uśmiechu.
Największym problemem Hołowni jest wiarygodność. Stanowski trafnie punktuje, że jego rola w koalicji z Tuskiem podkopała wizerunek „rozbijacza duopolu”. Hołownia próbuje się bronić, tłumacząc, że koalicja to konieczność, a prezydentura to inna gra, ale jego argumenty brzmią jak wymówki. Dla wyborców, którzy w 2020 roku widzieli w nim niezależnego idealistę, obecny image „koalicyjnego gracza” może wydawać się zdradą ideałów. To szczególnie dotkliwe dla kogoś, kto budował karierę na haśle „innej polityki”. Hołownia musi się zmierzyć z pytaniem: czy jest liderem nowego ruchu, czy tylko przystawką Platformy Obywatelskiej?
Kolejna rysa to nadmierna teatralność. Hołownia czasem przesadza z patosem – frazy typu „gojenie ran” czy „stróż zakrętu” brzmią jak z taniego melodramatu, co może odstraszyć młodszych, bardziej sceptycznych widzów. Jego żarty, choć zabawne, czasem obniżają powagę tematu. Propozycja „podstępu wobec Niemców” w kontekście reparacji brzmi jak gag, a nie stanowisko prezydenta. Dla kandydata z jego doświadczeniem to zaskakujący brak wyczucia – powinien wiedzieć, że w polityce granica między humorem a błazenadą jest cienka.
Wizerunek Hołowni cierpi też na pewną niejednoznaczność. Chce być jednocześnie „swój” i poważny, co prowadzi do dysonansu. Gdy mówi o książce kucharskiej jako dowodzie na swoje relacje międzynarodowe, brzmi to jak żart, choć on sam traktuje to serio. Gdy przechodzi od żartów o kapuście do patetycznych wizji „Polski, którą kocham”, widzowie mogą poczuć się zdezorientowani. Kim jest Hołownia: showmanem, idealistą, czy pragmatykiem? Ta niejasność może sprawić, że wyborcy nie będą pewni, czego od niego oczekiwać.
Błyskotliwy! Ale na rozdrożu
Szymon Hołownia w rozmowie z Krzysztofem Stanowskim pokazał, dlaczego jest jednym z najciekawszych polityków w Polsce. Jego medialne przygotowanie to niemal mistrzostwo świata – płynność, charyzma i anegdoty sprawiają, że ogląda się go jak dobry serial. Retorycznie jest wirtuozem, który żongluje humorem, patosem i unikami z wprawą, choć czasem przesadza z populizmem i teatralnością. Wizerunkowo to człowiek, który potrafi być „swój” i kompetentny, ale jego wiarygodność cierpi przez koalicję z Tuskiem i niejasną tożsamość – idealista czy pragmatyk?
Hołownia to polityk na rozdrożu. Z jednej strony ma wszystko, by zostać prezydentem: charyzmę, doświadczenie, wizję. Z drugiej – musi przekonać Polaków, że jego „inna polityka” to nie tylko hasło, ale realny plan. W rozmowie ze Stanowskim udowodnił, że potrafi walczyć o uwagę i serca wyborców. Pytanie, czy to wystarczy, by wygrać Pałac Prezydencki, czy zostanie zapamiętany jako błyskotliwy kameleon, który chciał być wszystkim dla wszystkich. Jedno jest pewne: Hołownia to polityk, którego nie da się zignorować. I za to, niezależnie od wyniku, należy mu się szacunek.
Adam Stępka
Autor tego bloga. Specjalista public relations oraz ratownik medyczny. W swojej codziennej pracy nie tylko ratuje ludzkie życie, ale także wizerunek podmiotów medycznych.
