Wieczór 12 maja 2025 roku w studiu TVP przy ulicy Woronicza przypominał arenę, na której 13 kandydatów na urząd prezydenta Polski stoczyło bój o uwagę wyborców. To była ostatnia debata przed pierwszą turą wyborów, a więc moment, w którym każdy gest, każde słowo i każda emocja mogły zadecydować o losie kampanii. Debata była 237-minutowym popisem politycznego teatru – pełnego błyskotliwych ripost, emocjonalnych uniesień, ale i gorzkich ataków ad personam. Przyjrzyjmy się, jak kandydaci poradzili sobie z medialnym wyzwaniem, jakie przygotowanie wizerunkowe zaprezentowali, i czy ich przekaz zyskał na sile dzięki emocjom, szczególnie w porównaniu z innymi tegorocznymi debatami, takimi jak ta w TV Republika.
Wizerunkowe perełki i potknięcia
Artur Bartoszewicz chciał być głosem demokracji bezpośredniej, ale jego przekaz był chaotyczny i trudny do zapamiętania. Jego przygotowanie medialne pozostawiało wiele do życzenia: odpowiedzi były nieskładne, a nacisk na referenda bez progów i weto obywatelskie, choć intrygujący, nie został dobrze wyjaśniony. Bartoszewicz próbował budować wizerunek kandydata ludu, wolnego od partyjnych układów, ale jego ataki ad personam, np. nazywanie konkurentów „marionetkami partyjnymi”, brzmiały bardziej jak wyraz frustracji niż strategiczny ruch. W debacie TVP jego emocjonalność była widoczna, szczególnie w apelu o „stabilizację państwa”, ale brakowało mu charyzmy, by przyciągnąć uwagę. W porównaniu z TV Republika, gdzie również nie zdołał się wyróżnić, w TVP jego przekaz był bardziej desperacki, co mogło podkreślić jego outsiderstwo, ale nie przełożyło się na wiarygodność. Jego swobodna wypowiedź, obiecująca „pierwszą damę z dorobkiem naukowym”, była kuriozalna i raczej rozbawiła niż przekonała widzów.
Grzegorz Braun konsekwentnie budował wizerunek „obrońcy tradycyjnej Polski”, co było jego znakiem rozpoznawczym. Jego przygotowanie medialne opierało się na jasnym przekazie: obrona życia, sprzeciw wobec zielonego ładu i migracji. To trafiało do jego elektoratu, ale radykalne wypowiedzi, np. o „legalnym dzieciobójstwie” czy „karze śmierci dla dezerterów”, były zbyt kontrowersyjne dla szerszej publiczności. Braun mówił z pasją, a jego dramatyczny ton, szczególnie w swobodnej wypowiedzi („odzyskajmy niepodległość”), mógł zmobilizować jego bazę, ale odstraszył umiarkowanych wyborców. W porównaniu z TV Republika, gdzie skupiał się na geopolityce, w TVP był bardziej emocjonalny, grając na strachu przed „utratą suwerenności”. Jego liczne ataki ad personam, np. na Rafała Trzaskowskiego jako przedstawiciela „partii pruskiej”, osłabiały przekaz, czyniąc go bardziej dzielącym niż jednoczącym. Braun zaryzykował kontrowersją, co zapewniło mu widoczność, ale ograniczyło szanse na szersze poparcie.
Magdalena Biejat zaprezentowała się jako głos nowego pokolenia Lewicy – energiczna, zaangażowana i bliska codziennym problemom Polaków. Jej przygotowanie medialne było solidne: jasno komunikowała priorytety, takie jak mieszkania na wynajem, obniżenie kosztów kredytów hipotecznych czy walka z bankami i deweloperami. Jej emocjonalny apel w swobodnej wypowiedzi („wasze życie nie poczeka”) trafiał w sedno, szczególnie wśród młodszych wyborców, którzy widzą w niej liderkę gotową do działania. Biejat unikała nadmiernych ataków personalnych, co dodało jej wiarygodności, choć drobne spięcia z Adrianem Zandbergiem ujawniły napięcia w obozie lewicy. W porównaniu z TV Republika, gdzie była bardziej stonowana, w TVP pozwoliła sobie na większą ekspresję, co podkreśliło jej autentyczność. Minusem było zbyt optymistyczne przedstawianie możliwości realizacji obietnic w trudnej koalicji rządowej – dla części widzów mogło to brzmieć jak pobożne życzenia. Jej wizerunek jako rzeczniczej praw kobiet i młodych zyskał na sile, ale brak przełomowego momentu ograniczył jej wpływ.
Szymon Hołownia wszedł na scenę z wizerunkiem budowniczego wspólnoty, który unika politycznych przepychanek. Jego przygotowanie medialne było niemal wzorcowe: odpowiedzi były precyzyjne, pełne metafor („cegła po cegle budujemy dom”), a ton spokojny, choć momentami zbyt wyważony. Hołownia starał się być ponad podziałami, co było atutem wśród wyborców zmęczonych polityczną wojną. Propozycje takie jak zakaz smartfonów w szkołach pokazały, że jego sztab odczytał społeczne obawy. Jednak brak ostrzejszej konfrontacji sprawił, że mógł wydać się zbyt aseptyczny. W porównaniu z TV Republika, gdzie również unikał ataków, w TVP pozwolił sobie na więcej emocji, szczególnie w swobodnej wypowiedzi, gdzie apelował o „Polskę bez murów”. To dodało ciepła, ale nie zapewniło przełomowego momentu. Jego minimalne użycie ataków ad personam, np. subtelne krytyki „tłustych kotów”, pomogło zachować wizerunek człowieka wartości, choć niektórzy mogli oczekiwać większej zadziorności.
Marek Jakubiak próbował projektować patriotyzm, ale jego przekaz był zbyt ogólnikowy, by się wyróżnić. Jego przygotowanie medialne było przeciętne: odpowiedzi, takie jak krytyka „ruchów separatystycznych” w kontekście języka śląskiego, brzmiały anachronicznie i nie trafiały do szerszej publiczności. Jakubiak chciał być głosem „polskiej racji stanu”, ale brakowało mu konkretnych propozycji, które mogłyby ożywić jego kampanię. W debacie TVP jego emocjonalność była umiarkowana, z akcentami na wiarygodność („potrafię stać sam przeciw wszystkim”), ale nie zdołał wzbudzić entuzjazmu. W porównaniu z TV Republika, gdzie skupiał się na gospodarce, w TVP jego przekaz był bardziej defensywny, z atakami ad personam, np. na Trzaskowskiego, które wydawały się niepotrzebne. Jego swobodna wypowiedź, przywołująca Jana Olszewskiego, miała patriotyczny wydźwięk, ale nie wyróżniła się na tle bardziej charyzmatycznych konkurentów.
Maciej Maciak skupił się na krytyce mediów i establishmentu, ale jego przekaz był nieskładny i chaotyczny. Jego przygotowanie medialne było słabe: odpowiedzi, takie jak porównanie Polsatu do Russia Today, brzmiały jak teorie spiskowe i odstraszały widzów. Maciak chciał być głosem „zwykłych obywateli”, ale jego ataki ad personam, np. na Hołownię za „nagonkę”, były bardziej wyrazem rozgoryczenia niż strategii. W debacie TVP jego emocjonalność była wyraźna, szczególnie w narzekaniach na brak dostępu do mediów, ale brakowało mu spójnego programu. W porównaniu z TV Republika, gdzie również nie zdołał się przebić, w TVP jego przekaz był bardziej desperacki, co podkreśliło jego marginalną pozycję. Jego swobodna wypowiedź, pełna żalu wobec mediów, nie miała szans porwać publiczności.
Sławomir Mentzen konsekwentnie budował wizerunek buntownika przeciwko establishmentowi. Przygotowanie medialne Mentzena było bez zarzutu: konkretne propozycje, takie jak reforma NFZ czy konkurencja w ochronie zdrowia, były podane w przystępny sposób, a bezpośredni język przyciągał uwagę. Mentzen świetnie wykorzystał swobodną wypowiedź, zapraszając na Q&A i chwaląc się rekordową liczbą spotkań (340 miejscowości), co budowało obraz kandydata bliskiego ludziom. W debacie TVP był bardziej emocjonalny niż w TV Republika, gdzie dominowały liczby i analizy. Jego krytyka „propagandy przeciwko rodzeniu dzieci” była ryzykowna – mogła zyskać poklask wśród zwolenników, ale odstraszyć umiarkowanych. Retoryka Mentzena balansowała na granicy populizmu, co mogło zaszkodzić jego wizerunkowi wśród szerszej publiczności. Jego wizerunek jako „antysystemowca” był spójny, ale brakowało mu momentu, który przebiłby się do mainstreamu.
Karol Nawrocki chciał uosabiać tradycję i bezpieczeństwo, prezentując się jako strażnik polskich wartości. Jego odpowiedzi były dobrze przygotowane, kładąc nacisk na dziedzictwo narodowe, obronność i sprzeciw wobec zielonego ładu. Jednak wypowiedzi, takie jak „będę strażnikiem waszego bezpieczeństwa”, były zbyt ogólne, by się wyróżnić. W debacie TVP Nawrocki był bardziej emocjonalny niż w TV Republika, gdzie opierał się na historycznych odniesieniach. Jego swobodna wypowiedź, przywołująca tysiącletnie dziedzictwo Polski, miała patriotyczny wydźwięk, ale brakowało przełomowych pomysłów. Umiarkowane stosowanie argumentacji ad personam, np. na liberalne polityki Trzaskowskiego, pomogły zachować wizerunek konserwatysty, ale ograniczyły jego wpływ. Nawrocki był solidny, ale nie zdołał zdominować debaty.
Joanna Senyszyn zaskoczyła pozytywnie, budując wizerunek kandydatki ciepłej i otwartej. Jej zaproszenie na „herbatkę na placu Zbawiciela” było uroczym akcentem, który wyróżniał ją na tle innych. Przygotowanie medialne było widoczne w zwięzłych odpowiedziach, koncentrujących się na prawach kobiet i mieszkalnictwie. W porównaniu z TV Republika, gdzie była bardziej akademicka, w TVP pozwoliła sobie na większą emocjonalność, szczególnie w kwestii praw reprodukcyjnych. Ataków ad personam praktycznie nie było. No może poza pojedynczymi przypadkami jak np. subtelne pytania do Biejat o Fundusz Kościelny, ale te pytania dodały Senyszyn tylko wiarygodności. Jej swobodna wypowiedź, pełna apeli o „Polskę niepodzieloną”, była ciepła, ale brakowało głębi. Senyszyn zyskała sympatię, ale nie przebiła się jako liderka.
Krzysztof Stanowski zaskoczył niekonwencjonalnym podejściem, które było jego siłą i słabością. Bluza wspierająca zbiórkę dla chorego dziecka była genialnym zabiegiem wizerunkowym, budującym empatię. Jego bezpośrednia krytyka prowadzącej („arcykapłanka propagandy”) zyskała punkty wśród sceptyków mediów, ale ataki ad personam, choć opisywały fakty, były ryzykowne – mimo wszystko dla wielu widzów oznaczały zwykły brak kultury. W porównaniu z TV Republika, gdzie był zadziorny, w TVP jego przekaz wydawał się bardziej desperacki („to teleturniej”). To przyciągnęło uwagę, ale nie przełoży się na głosy. Chociaż z drugiej strony – jak sam podkreśla – na nich Stanowskiemu i tak nie zależy. Jego swobodna wypowiedź, krytykująca „wyłudzanie pałacu”, była emocjonalna, ale brak programu osłabiał pozycję. Stanowski był showmanem, ale nie przyszłym prezydentem.
Rafał Trzaskowski postawił na wizerunek empatycznego lidera, łączącego doświadczenie z kompetencjami. Odpowiedzi były dobrze przygotowane, z naciskiem na bezpieczeństwo (5% PKB), prawa kobiet i mieszkania aczkolwiek w jego postawie widoczne było zdenerwowanie. Jego osobista opowieść o ciąży w rodzinie miała dodać autentyczności. Jednak hasła typu „trzeba budować żłobki” były zbyt ogólne. W TVP był bardziej emocjonalny niż w TV Republika, gdzie skupiał się na zarządzaniu. Apel o uczciwość i przejrzystość był skrojony pod kampanię, ale ataki ad personam, np. aluzje do rywala, obniżyły spójność. Jego swobodna wypowiedź, podkreślająca solidarność, była mocna, ale brakowało przełomu. Trzaskowski był profesjonalny, ale nie zdominował debaty.
Marek Woch chciał być głosem „wykluczonych”, ale jego występ był chaotyczny – jak zawsze. Przygotowanie medialne było słabe: odpowiedzi rozwlekłe, a ataki ad personam, np. na Hołownię za brak magisterium, małostkowe. W TVP emocje wzięły górę, w przeciwieństwie do TV Republika, gdzie był stonowany. Jego swobodna wypowiedź, nazywająca go „rzecznikiem pokrzywdzonych”, była szczera, ale brak poloru ograniczył wpływ. Woch miał pasję, ale nie charyzmę.
Adrian Zandberg błyszczał merytoryką i krytyką systemową. Przygotowanie medialne było znakomite: dane (1% PKB na mieszkania) i unikanie ataków ad personam nadawały wiarygodności. W TVP był bardziej emocjonalny niż w TV Republika, gdzie dominowała analiza. Jego swobodna wypowiedź, oskarżająca Tuska i Kaczyńskiego o „trzymanie w niewoli”, była mocna, ale konfrontacja z koalicjantami mogła odstraszyć sojuszników. Zandberg w tej debacie był intelektualistą, ale brakowało mu charyzmy.
Liczba ataków ad personam większa niż w poprzednich debatach
Debata TVP była prawdziwym polem bitwy, na którym ataki ad personam zdominowały wiele kluczowych momentów, odróżniając ją od bardziej stonowanej debaty w TV Republika. Wśród najbardziej agresywnych kandydatów znalazł się Krzysztof Stanowski, którego określenie prowadzącej jako „arcykapłanka propagandy” było nie tylko ostrym personalnym atakiem, ale także celową próbą zdyskredytowania całej telewizji publicznej jako instytucji. To uderzenie, choć mogło zyskać poklask wśród sceptyków mediów głównego nurtu, dla wielu widzów było przejawem braku szacunku i przesadnej teatralności. Grzegorz Braun nie pozostawał w tyle, konsekwentnie atakując Rafała Trzaskowskiego, nazywając go reprezentantem „partii pruskiej” w kontekście rzekomych powiązań z niemieckimi interesami. Ten zarzut, choć wpisujący się w narrację Brauna o zagrożeniu suwerenności, był ryzykowny – dla wielu wyborców mógł brzmieć jak przesadzona teoria spiskowa, która bardziej polaryzuje niż przekonuje. Maciej Maciak, z kolei, skupił się na Szymonie Hołowni, zarzucając mu „nagonkę” na zwykłych obywateli i hipokryzję w kwestii wartości. Jego ataki, choć emocjonalne, były chaotyczne i niewsparte konkretnymi przykładami, co osłabiało ich siłę rażenia.
Nawet kandydaci, którzy zazwyczaj unikali personalnych wycieczek, w debacie TVP dali się ponieść emocjom. Rafał Trzaskowski pozwolił sobie na niezawoalowane aluzje do rzekomo nieetycznych działań Karola Nawrockiego z rywali, co mogło być odebrane jako próba podważenia moralnej wiarygodności konkurenta. Choć subtelne, takie posunięcie kontrastowało z jego wizerunkiem kandydata „ponad podziałami”, co mogło zaszkodzić jego spójności. Marek Woch posunął się dalej, drwiąc z braku tytułu magistra u Hołowni, co było atakiem wyjątkowo małostkowym i niepotrzebnym, zwłaszcza w kontekście debaty o randze prezydenckiej. Tego typu wypowiedzi, choć mogły wzbudzić chwilową sensację, raczej osłabiały wizerunek Woch jako poważnego kandydata, czyniąc go bardziej wyrazicielem frustracji niż wizjonerem.
Statystycznie, debata TVP odnotowała około 30 wyraźnych ataków ad personam, w porównaniu do zaledwie 15 w debacie TV Republika. Ta znacząca różnica wynikała z kilku czynników. Po pierwsze, TVP jako medium publiczne przyciągnęło bardziej zróżnicowaną grupę kandydatów, reprezentujących szeroki wachlarz ideologii – od skrajnej prawicy po progresywną lewicę. Ta różnorodność generowała naturalne napięcia, które szybko przeradzały się w osobiste animozje. Po drugie, presja ostatniej debaty przed pierwszą turą wyborów sprawiła, że kandydaci czuli się zmuszeni do wyróżnienia się za wszelką cenę, nawet kosztem merytoryki. W TV Republika, gdzie dominowali kandydaci o konserwatywnych poglądach, atmosfera była bardziej homogeniczna, a format debaty – z dłuższymi odpowiedziami i mniejszą liczbą pytań wzajemnych – ograniczał przestrzeń dla personalnych starć. W TVP krótki czas odpowiedzi (20 sekund na pytania, 1 minuta na odpowiedzi) i runda pytań wzajemnych sprzyjały szybkim, ostrym wymianom, które często przeradzały się w ataki ad personam.
Warto również zauważyć, że ataki personalne w debacie TVP nie zawsze były skuteczne. Na przykład Joanna Senyszyn, która ograniczyła się do subtelnych pytań wobec Magdaleny Biejat o brak działań w sprawie Funduszu Kościelnego, zyskała na wizerunkowej elegancji, unikając otwartej wrogości. Z kolei Adrian Zandberg, choć nie stronił od krytyki systemowej, unikał personalnych ataków, co pozwoliło mu zachować wizerunek intelektualisty skupionego na merytoryce. W przeciwieństwie do nich, kandydaci tacy jak Maciak czy Woch, którzy nadużywali ataków ad personam, często tracili wiarygodność, ponieważ ich wypowiedzi wydawały się bardziej wyrazem osobistych uraz niż strategicznym posunięciem. Co ciekawe, dynamika ataków w TVP odzwierciedlała szersze trendy w polskiej polityce, gdzie polaryzacja i emocjonalne przepychanki coraz częściej zastępują rzeczową dyskusję. W kontekście debaty TVP, ta fala wrogości mogła przyciągnąć uwagę widzów, ale dla wielu była dowodem na erozję kultury politycznej.
Porównując obie debaty, warto podkreślić, że w TV Republika ataki ad personam koncentrowały się głównie na kwestiach ideologicznych, takich jak różnice w podejściu do polityki zagranicznej czy gospodarki. W TVP personalne wycieczki miały szerszy zakres – od oskarżeń o propagandę (Stanowski), przez zarzuty o zdradę narodową (Braun), po drwiny z wykształcenia (Woch). Ta różnorodność ataków odzwierciedlała nie tylko większą presję czasu, ale także bardziej zróżnicowaną publiczność TVP, która wymagała od kandydatów bardziej wyrazistych i emocjonalnych wystąpień. Niestety, dla wielu widzów ta eskalacja mogła być męcząca, wzmacniając stereotyp polityków jako kłótliwych i skupionych na personaliach, a nie na rozwiązaniach.
Na ostatniej prostej dominują emocje
Emocjonalność debaty TVP osiągnęła poziom niespotykany w wcześniejszej debacie w TV Republika, stając się jednym z kluczowych elementów definiujących to wydarzenie. Wysoka stawka ostatniej debaty przed pierwszą turą wyborów, połączona z formatem sprzyjającym szybkim i ostrym wymianom oraz ideologiczną różnorodnością kandydatów, stworzyła atmosferę niemal teatralnej gorączki. Każdy z uczestników starał się wykorzystać emocje, by wyróżnić się w tłumie i pozostawić trwałe wrażenie w umysłach wyborców, ale nie wszyscy potrafili przekuć tę pasję w spójny przekaz.
Szymon Hołownia, Rafał Trzaskowski i Magdalena Biejat wpletli w swoje wypowiedzi emocjonalne apele o jedność i sprawiedliwość, które kontrastowały z ich bardziej stonowanymi występami w TV Republika. Hołownia, zwykle wyważony, w TVP pozwolił sobie na metaforyczne uniesienia, takie jak „budowa domu dla wszystkich Polaków”, które miały wzbudzić poczucie wspólnoty i nadziei. Jego swobodna wypowiedź, pełna odniesień do „cegieł” i „murów”, była jednym z bardziej inspirujących momentów debaty, choć brakowało jej przełomowej iskry, która mogłaby zdominować nagłówki. Trzaskowski, z kolei, aby odnieść się do emocji widzów, sięgnął po osobistą historię o zagrożonej ciąży w rodzinie. Chciał w ten sposób podkreślić konieczność liberalizacji prawa aborcyjnego. Ten intymny akcent nadał jego przekazowi autentyczności, ale momentami jego emocjonalność była tłumiona przez zbyt ogólne hasła, takie jak „trzeba budować żłobki”, które nie dorównywały intensywności jego osobistych opowieści. Biejat, jako głos młodej lewicy, błyszczała w emocjonalnych apelach o „życie, które nie może czekać”. Jej swobodna wypowiedź, skierowana bezpośrednio do młodych wyborców, była pełna pasji i determinacji, co pozwoliło jej zyskać sympatię, choć niektóre obietnice brzmiały zbyt optymistycznie w kontekście trudnej rzeczywistości koalicyjnej.
Sławomir Mentzen i Krzysztof Stanowski wykorzystali emocje w zupełnie inny sposób, grając na frustracji i gniewie wyborców wobec politycznego establishmentu. Mentzen, z charakterystyczną dla siebie zadziornością, wzywał do „rozbicia duopolu PiS-PO” i zakończenia ery Tuska i Kaczyńskiego. Jego swobodna wypowiedź, w której chwalił się rekordową liczbą spotkań (340 miejscowości) i zapraszał na Q&A, była pełna energii i bezpośredniego kontaktu z publicznością, co budowało wizerunek kandydata bliskiego ludziom. Jednak jego ostre wypowiedzi, np. o „propagandzie przeciwko rodzeniu dzieci”, mogły odstraszyć bardziej umiarkowanych wyborców, którzy szukali mniej konfrontacyjnego tonu. Stanowski, z kolei, przekształcił debatę w swoisty performance, nazywając ją „teleturniejem” i krytykując cały format jako farsę. Jego bluza wspierająca zbiórkę dla chorego dziecka była emocjonalnym majstersztykiem, który poruszył serca widzów, ale jego ataki na media i konkurentów, choć widowiskowe, często przeradzały się w chaos, osłabiając jego przekaz jako poważnego kandydata.
Grzegorz Braun i Maciej Maciak sięgnęli po emocje oparte na strachu i poczuciu zagrożenia. Braun, z apokaliptycznym tonem, ostrzegał przed „utratą niepodległości” i „nachodźcami”, co trafiało do jego elektoratu, ale dla szerszej publiczności brzmiało jak przesadna panika. Jego swobodna wypowiedź, pełna odniesień do „żydowskich organizacji” i „banderowców”, była dramatyczna, ale polaryzująca, co ograniczyło jego apel do wąskiej grupy zwolenników. Maciak, z kolei, skupił się na lęku przed „medialną propagandą” i „zagrożeniem wojennym”, ale jego chaotyczne wypowiedzi, takie jak porównanie Polsatu do Russia Today, były bardziej wyrazem desperacji niż spójnym przekazem. Obaj kandydaci wykorzystali emocje, by przyciągnąć uwagę, ale ich przekaz był zbyt radykalny lub nieuporządkowany, by przekonać niezdecydowanych.
W TV Republika emocje były znacznie bardziej stłumione, co wynikało z kilku czynników. Po pierwsze, format debaty, z dłuższymi odpowiedziami i mniejszą liczbą pytań wzajemnych, pozwalał kandydatom na bardziej wyważone wypowiedzi, które rzadziej przeradzały się w emocjonalne starcia. Po drugie, konserwatywny profil stacji przyciągał kandydatów o podobnych poglądach, co ograniczało ideologiczne napięcia. W TVP, jak już wspominałem było przeciwnie, krótki czas odpowiedzi (20 sekund na pytania, 1 minuta na odpowiedzi) i runda pytań wzajemnych sprzyjały szybkim, emocjonalnym wymianom, które często eskalowały w konfrontacje. Po trzecie, stawka ostatniej debaty przed wyborami sprawiła, że kandydaci czuli presję, by za wszelką cenę zapisać się w pamięci widzów, nawet kosztem merytoryki.
Emocjonalność w TVP była mieczem obosiecznym. Dla kandydatów takich jak Biejat, Mentzen czy Joanna Senyszyn, którzy potrafili połączyć pasję z jasnym przekazem, była atutem, wzmacniając ich autentyczność i bliskość z wyborcami. Senyszyn, z jej ciepłym apelem o „Polskę niepodzieloną” i zaproszeniem na „herbatkę”, zyskała sympatię jako kandydatka inkluzywna, choć jej przekazowi brakowało czasem konkretów. Dla innych, takich jak Woch czy Maciak, emocje prowadziły do chaosu, a ich wypowiedzi stawały się bardziej tyradami niż przemyślanymi argumentami. Woch, na przykład, w swojej swobodnej wypowiedzi próbował grać na emocjach „wykluczonych”, ale jego chaotyczna krytyka koalicji rządzącej i brak jasnych propozycji osłabiły jego przekaz. Podobnie Maciak, którego emocjonalne narzekania na media nie miały szans przełożyć się na szersze poparcie.
Porównując obie debaty, warto zauważyć, że w TV Republika emocjonalność koncentrowała się głównie na kwestiach programowych, takich jak obronność czy gospodarka, a kandydaci rzadziej sięgali po osobiste historie czy dramatyczne apele. W TVP emocje były wszechobecne, od inspirujących wizji Hołowni i Biejat, przez gniew Mentzena i Stanowskiego, po strach Brauna i Maciaka. Ta gorączka odzwierciedlała nie tylko dynamikę kampanii, ale także szersze podziały w polskim społeczeństwie, gdzie emocje coraz częściej dominują nad merytoryką. Dla widzów ta intensywność mogła być zarówno przyciągająca, jak i przytłaczająca, wzmacniając wrażenie, że polska polityka to bardziej teatr niż forum rzeczowej dyskusji.
Scena pełna kontrastów
Debata TVP była mikrokosmosem polskiej polityki – chaotycznym, pełnym pasji i podzielonym. Hołownia, Trzaskowski, Biejat i Mentzen pokazali przygotowanie, ale ataki i ogólniki osłabiały ich wizerunki. Stanowski i Braun zaryzykowali kontrowersją, Senyszyn i Zandberg błyszczeli autentycznością, a Woch, Maciak, Jakubiak i Bartoszewicz utonęli w chaosie. W porównaniu z TV Republika, TVP było tyglem emocji i ataków, odzwierciedlającym desperację kampanii. Czy przełoży się to na frekwencję 18 maja? Urny zdecydują.
Adam Stępka
Autor tego bloga. Specjalista public relations oraz ratownik medyczny. W swojej codziennej pracy nie tylko ratuje ludzkie życie, ale także wizerunek podmiotów medycznych.
